Vroeger wilde ik groter zijn. Want klein zijn was maar niets. Er waren geen beslissingen die ik zelf nemen kon, alles werd bepaald. En nu?
Nu ben ik nog steeds klein. En neem ik nog steeds geen eigen beslissingen. Alles wordt bepaald door dat wat er is. Of ik het fijn vind of niet, het is er. Mijn eigenheid is er, mijn afhankelijkheid is er. Mijn vrijheid is er, mijn waarheid is er. Alles is er, zoals het er als kind ook al was.
Terwijl ik groeide, groeide de wereld namelijk ook. Eerst bepalen je ouders heel veel. Dan je docenten op school. Dan leer je hoe je gemeenschap werkt en de normen en waarden van de maatschappij. Je leert verantwoordelijkheid te nemen, je bijdrage te doen. Alles wat ik als kind te leren had, leer ik vandaag de dag nog steeds: verantwoordelijkheid nemen, opstaan, tanden poetsen, mijn bijdrage leveren. Andere vorm, zelfde inhoud.
Wat nu, als je voorbij zou gaan aan die vorm? Als je waarneming verruimd zou worden, voorbij aan dat wat je zien, horen, ruiken, proeven of aanraken kan? Hoe zou dat zijn? Zou de wereld zich dan nog druk maken om het eigen-zijn? Of zouden we gewoon weer kunnen zijn? Voorbij aan woorden en beelden, hoe ziet alles er dan uit?
© 2018 Bianca Willemse