In den beginne was er niets. En tegelijkertijd wat dit het alles. Vanuit dit niets begon toen ineens alles te ontstaan. Waar het begon, en hoe…. weten we niet. Het Leven zelf nam haar aanvang. En had geen uitleg nodig om te kunnen zijn. Het ontstond gewoon uit dat wat er was, en nu nog steeds gaande is.
Het is het Leven zelf dat Leven voortbrengt. Het wonder van het bestaan. Een mysterie zo groot, dat niemand het begrijpen noch bevatten kan. Je kunt het alleen maar ZIJN.
De rots in de rivier, de bomen in het bos, de vissen in de zee, de dieren op het land, de mensen overal. Dit alles bestaat, omdat het is. Deel van het Leven dat Liefde heet. Een liefde zo sterk, dat het nieuw leven voortbrengen kan. Daar waar twee geliefden samenkomen, is nieuw leven in de maak. De samenkomst van links met rechts, van hoog met laag, van positief met negatief creëert een nieuwe dimensie van levendigheid. Daar waar twee complementen in samenhang bijeenkomen, ontstaat een nieuw bestaan. Een volgende stap in de allesomvattende levensloop. Het heeft geen toestemming nodig, zelfs geen begrip. Het ontstaat omdat Leven gewoon zichzelf creëert.
Voortgestuwd op liefde en waarheid creëren de vader en moeder hun kind. Ooit was er niets, nu een nieuw leven. Het bestaat uit spirit en aarde, geest-materie. En het is dit volmaakte samengaan dat leven leefbaar maakt. Uit licht ontstaat materie, uit materie ontstaat weer licht; en uit licht weer materie, etc.. Het een komt voort uit het ander, een bewegende cyclus die eeuwig voortduren zal. Vorm is hierin niet belangrijk, het leven ontvouwt zichzelf.
Ergens in deze cyclus is er afscheiding ontstaan. We weten niet waarom, we weten niet wanneer. Het was er (en is er nog steeds). Het menselijk verstand ging zich afsluiten. Creëerde een geloof, dat hij allesomvattend was. En op een bepaalde manier is dat ook waar. Ieder wezen op aarde omvat enerzijds het Al. En anderzijds ook helemaal NIETS. Maar waar ging het dan mis? En waarom? We weten het niet en hoeven dit ook niet te weten om te zijn in dat-wat-is. Het leven bepaalt. En zal er dus ook niet naar ‘streven’ de toestand te corrigeren. Het beweegt mee met dat wat is. Vanuit het leven zelf maakt het niet uit of dat we leven of dood zijn. Of de planeet er nog is of verdwijnen zal. Leven gaat door en vindt haar weg. Vorm maakt niet uit, leven IS.
In onze huidige realiteit is veel gaande. Vinden wij, mensen. We maken ons druk over waar het naar toe gaat en doen ons best het ‘tij’ te keren. Maar wat als dit nu gewoon is wat er is? Wat als er geen keuze meer is? We al meebewegen in de golf die terugtrekt in de zee? Hoe zou het zijn om op te lossen in de waarheid van ons bestaan? Niet meer afgescheiden te zijn? Maar opgelost in het grotere geheel, in de bakermat van onze oorsprong, …..in het alles, …..in het niets?
© 2018 Bianca Willemse