Hoe mijn ikje de flow soms tegenhield
De afgelopen periode ben ik op reis geweest (wie niet :-)). Een innerlijke reis. (Natuurlijk!). Maar ook letterlijk, fysiek. Met auto en later buscamper heb ik stilte en natuur opgezocht. Uiteindelijk ben ik bijna twee jaar onderweg geweest. Tot de corona-maatregelen mij naar Nederland hebben doen terug keren. En in Nederland hebben laten (ver)blijven.
Nu zit ik hier, in mijn nieuwe mooie woning. En is er weer ruimte om dingen te delen. Met jou.
In 2018 heb ik mijn huur opgezegd in Bergen op Zoom. En ben ik gaan reizen. Eerst naar Portugal. Van daaruit zou ik weer verder kijken.
Deze beslissing gebeurde natuurlijk niet zomaar. Er was een heel (innerlijk) proces voor nodig. Mijn ikje had namelijk koers gezet naar het kopen van een (kleine) woning. Dat was verstandig. In Zeeland. Dáár wilde ik namelijk zijn, dáár ging ik naar toe. Ik zou in Bergen op Zoom blijven wonen tot mijn woning gevonden was. En dan, hup, de overstap maken. Zo gepland en zo dus uitgevoerd. Ik had het allemaal mooi bedacht voor mezelf en zocht op Funda elke week naar de juiste plek en woning.
Vanuit mijn innerlijk weten kwamen er echter andere (harts)verlangens omhoog. Ik duwde ze weg, want dit was niet de koers die mijn ik had uitgestippeld!
Ik wilde standvastigheid, stabiliteit en zekerheid. Geen onzekerheid en niet-weten over later. Maar duidelijkheid. Over de toekomst. Graag nu.
Mijn innerlijk weten staat al jaren aan het roer van mijn levenspad en -beslissingen. Af en toe stapt echter het geconditioneerde ik (oftewel: mijn ego) naar voren. Daar is niks mis mee, het ik (ego) hoort erbij. Waar het echter mis gaat, is wanneer dit geconditioneerde ik tégen de universele levensenergie in, haar ding wil doen. Dan belemmert het de natuurlijke stroom des levens, de flow. Dan gaat alles op slot. Gelukkig maar. Want het betekent dat ik dan echt niet meer verder kan. De richting is namelijk verkeerd. En dus het daaruit voortkomende handelen. Het ik wil ergens heen, maar is niet afgestemd op de universele levensenergie dat zich uit via het innerlijke weten in mezelf.
De flow stagneerde. En dus stond ik stil. Stil bij wat er van binnen in mij gehoord wilde worden. Wat was mijn werkelijke verlangen? Waar wilde het (van)zelf naar toe?
Ineens kon ik het voelen. Of beter gezegd: toelaten! Al jaren zat ik niet (meer) op de juiste plek. Ik wilde door naar het volgende, maar het volgende was er nog niet… Wat was er wel? Het verlangen om op reis te gaan. Een andere trilling op te zoeken. Te zijn waar ik wilde zijn….
Zo gevoeld, zo gedaan. Ik heb mijn huur opgezegd en ben gaan rijden. Eerst naar Portugal. Daar wilde mijn hart al langer naar toe. Ik vond er een huisje waar ik een paar maanden verblijven kon. Drie maanden stilte. Ruimte. Natuur. Het was waar ik werkelijk behoefte aan had en gaf me de verdieping die ik nodig had. Hier kon ik echt alleen ZIJN.
In de ruimte, in de stilte kwam ik los uit de trilling van het menselijk bewustzijnscollectief. En dat maakte dat mijn trilling dieper kon aarden in de oorspronkelijke wijze van Zijn. Het voelde krachtig, juist. En tegelijk zo kwetsbaar, zo fijntjes, dat de stilte en het enig-zijn mij meer dan welkom waren.
Eerder waren deze fijnstoffelijke lagen ondergesneeuwd geweest in de grofstoffelijke trilling van het afgescheiden bestaan. Nu niet meer. Ik keerde terug naar huis door weg te gaan uit mijn (vertrouwde) omgeving. Van daaruit weer te weten: ‘Ik Ben’. En ik besta. Als spiritual Being. In aarde, in de stof.
En toen zich dat had gerealiseerd, kwam ook de juiste woning op mijn pad. 🙂
Een mooie tijd,
