Scheiding binnenwereld – buitenwereld.
Soms gebeurt het, dat je jezelf in iets hebt moeten bekwamen waar je op emotioneel of innerlijk niveau nog niet aan toe bent geweest. Je hebt dan wat je te leren of te doen had fysiek en mentaal onder de knie gekregen, maar niet eigen kunnen maken vanuit je gevoelservaring. De ontwikkeling van je binnenleven, je gevoelskant, is dan achter gebleven of zelfs weggestopt geraakt in de ontwikkeling van je taken, vaardigheden en (maatschappelijke) kwaliteiten naar buiten toe.
Is dit nu te vaak gebeurd, dan heeft er zich een scheiding in jou ontwikkeld. Scheiding tussen dat wat je van binnen voelt en dat wat je naar buiten toe te doen hebt. De gevoelens van je binnenwereld zitten dan als het ware niet meer op 1 lijn met je daden en acties in de buitenwereld. (Met alle gevolgen van dien).
Een voorbeeld:
Als kind (ik ben de oudste van 5) deed ik vaak de boodschappen op zaterdag. Ik weet het nog goed: 5 knip bruin en een lijstje met overige benodigdheden. Het was een hele verantwoordelijkheid, waar ik emotioneel eigenlijk nog niet klaar voor was. Maar ik was slim, zorgzaam en kon goed met geld omgaan. Dus kreeg ik het lijstje mee en fietste met 2 volle tassen aan mijn stuur weer naar huis. Op zich geen probleem, lichamelijk en mentaal kon ik de taak (met een beetje moeite) best aan. Mijn gevoelens van onzekerheid en faalangst negeerde ik, want daar had ik niet mee om leren gaan. Netjes deed ik de taak wanneer dat van mij verwacht werd…
Tot ik als volwassene boodschappen ging doen voor mijn workshops. Met mijn lijstje in de hand liep ik de supermarkt binnen. En met terugwerkende kracht kwamen de oude, weggestopte emoties van toen ineens omhoog: “help, ik kan dit niet, het is te zwaar,… etc.”. Ik herkende het oude kindstuk in mij en ben meteen naar huis gegaan. Daar kwam nu eindelijk de lading eruit; een enorme huilbui met heel veel niet-beleefde angsten en onzekerheden van toen. Ooit onderdrukt en opgeslagen in mijn binnenste, nu werkelijk beleefd (en daarmee bevrijd). De innerlijke ouder wist er goed mee om te gaan: gewoon, liefdevol aanwezig zijn. Niets ontkennen, verstoppen, verklaren of veroordelen. Dit is wat er was, en dat mocht er helemaal zijn. Compleet en onvoorwaardelijk. Het voelde opgelucht en verruimend. (En ik was uitgeput!)
Vroeger zou ik hier gewoon over heen zijn gestapt. Ik zou de oude weggestopte gevoelens niet eens hebben herkend, maar ervaren als weerstand, geen zin en zelfs luiheid van mezelf. Ik zou mijn wilskracht hebben ingezet om de taak toch voor elkaar te krijgen. De angsten en gevoelens van onvermogen van het kind zou ik (net als toen) weer hebben onderdrukt. En op die manier, tegen de flow van mijn eigen innerlijk in, de dingen voor elkaar hebben gekregen…
Herkenbaar? En misschien moe ook van de strijd in jezelf? Dan is het nu tijd voor aandacht! Aandacht om te gaan (h)erkennen waar je jezelf onbewust nog onzeker, klein en weerloos bij voelt. Niet om jezelf naar beneden te halen of om te vervallen in slachtoffergedrag. Maar om de gevoelens van je binnenwereld weer in 1 lijn te brengen met je daden en acties in de buitenwereld. En dat betekent: in contact blijven met dat wat je voelt bij dat wat je doet of presteert. Dat zal soms voelen alsof je 10 stappen terug moet doen. Zoals bij mij in de supermarkt: tijdens een simpele taak als boodschappen doen gingen mijn handen ineens trillen en voelde ik paniek.
De kunst is nu, om niet meer over deze (kinderlijke) gevoelens heen te stappen, maar ze juist alle ruimte te geven. Ze heel bewust te ervaren en hierin als een liefdevolle ouder compleet aanwezig te kunnen zijn. Geen oordeel, geen willen weten of begrijpen waar het vandaan komt – er gewoon in kunnen ZIJN. En waar dat alleen nog niet mogelijk is, omdat de intensiteit gewoon nog even te veel is, of het gewoon heel diep zit, vraag je hulp. Van een healer of goede vriend(in). Zodat het oude gevoel zich bevrijden kan en jij de eenheid tussen lichaam, gevoel en hoofd weer ervaren kan in jezelf.
© 2015 Bianca Willemse